Κάποτε ο Νασρεντίν έκανε χρέη δικαστή & έτυχε να δικάσει μια περίεργη υπόθεση απάτης.


- Ο κατηγορούμενος Χότζα μου, άρχισε να λέει ο μηνυτής, ήρθε μια μέρα και μου ζήτησε τον γάιδαρό μου για να μεταφέρει κάτι εμπορεύματα στην πόλη και να μου τον επιστρέψει την επόμενη μέρα. Κι επειδή ήταν φίλος και γείτονας του τον δάνεισα. Την άλλη μέρα το απόγευμα, έρχεται σπίτι μου χωρίς το γάιδαρό μου και μου λέει ότι τον δάγκωσε ένα φίδι και ψόφησε. Εντάξει, του λέω, αλλά πρέπει να μου τον πληρώσεις γιατί ψόφησε στα χέρια σου. Κι εκείνος μου απάντησε ότι δεν μου δίνει πεντάρα κι έφυγε.
Δεν έχω δίκιο να ζητάω να μου τον πληρώσει;
- Δίκιο έχεις, απάντησε ο Νασρεντίν κι ύστερα γυρνώντας στον κατηγορούμενο τον ρώτησε:
- Τι έχεις να πεις εσύ γι’ αυτό που σε κατηγορεί;
- Εγώ Χότζα μου, επειδή αυτός ο άνθρωπος ήταν φίλος και γείτονάς μου, πήγα και του ζήτησα τον γάιδαρό του για να κουβαλήσω κάτι εμπορεύματα για πούλημα στην πόλη. Τη νύχτα, όμως, καθώς γυρίζαμε πίσω δάγκωσε το γάιδαρο του φίλου μου ένα φίδι κι εκείνος ψόφησε. Μόλις έφτασα το πρωί περπατώντας στο χωριό, πήγα κατ’ ευθείαν στο σπίτι τού φίλου μου, του είπα τι έγινε κι εκείνος μου ζήτησε να του δώσει λεφτά να πάρει καινούργιο. Αλλά αφού δεν έφταιγα εγώ και τον γάιδαρο θα μπορούσε να τον είχε δαγκώσει φίδι κι όταν τον είχε εκείνος, αρνήθηκα να του τον πληρώσω. Δίκιο δεν έχω;
- Κι εσύ δίκιο έχεις, απάντησε ο Νασρεντίν.
Και τότε φώναξε κάποιος από το ακροατήριο:
- Μα Χότζα μου, τι λες; Δεν μπορεί να έχουν και οι δύο δίκιο!
- Κι εσύ δίκιο έχεις, απάντησε ο Νασρεντίν.