Κάποια στιγμή λοιπόν, εκεί που "γαργαλιόντουσαν" με τον εραστή της στο κρεβάτι, ακούει τον ήχο από το κλειδί στην πόρτα!
- Θεέ μου! σκέφτηκε. Κάνε το θαύμα σου να εξαφανιστεί ο γκόμενος από το κρεβάτι πριν προλάβει να μπει ο άντρας μου στο δωμάτιο! Κι από μένα, ό,τι ζητήσεις, θεέ μου, θα το κάνω.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη σκέψη της κι ακούει μέσα της τη φωνή του Θεού να της λέει :
- Τέκνο μου, θα κάνω αυτό που ζητάς. Να ξέρεις μόνο ότι το αντίτιμο είναι βαρύ... Αν εξαφανίσω αυτόν τον άνθρωπο, σε τρία χρόνια από τώρα θα πρέπει να πεθάνεις !
Σκέφτεται στα γρήγορα η γυναίκα "κι αν δεν μου τον εξαφανίσεις, θα πεθάνω σε τρία λεπτά" και "σε τρία χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει" και του λέει ΕΝΤΑΞΕΙ!
Τσουπ! Εξαφανίζεται μεμιάς ο άντρας από το κρεβάτι, πριν μπει ο σύζυγος μέσα! Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια κι ο καλός σύζυγος της έκανε δώρο-έκπληξη, μια κρουαζιέρα, να πάει μαζί με τις φίλες της στις Μπαχάμες!
- Πάρε το εισιτήριό σου και πήγαινε να διασκεδάσεις! Μόνο γυναίκες θα είναι στο καράβι και όλες σου οι φίλες. Θα διασκεδάσετε μια χαρά! Την ημέρα που επιβιβαζόταν η κυρία στο κρουαζιερόπλοιο, έκλειναν τα τρία χρόνια της συμφωνίας της με τον Θεό. Ξεκίνησαν λοιπόν, και μεσοπέλαγα, ενώ ο καιρός ήταν γαλήνιος, πιάνει μια θάλασσα τρομερή! Τα κύματα χτυπούσαν λυσσασμένα ως τη γέφυρα του καραβιού και τότε εκείνη κατάλαβε ότι έφτασε το τέλος της...
- Θεέ μου, είπε. Καλά εγώ να πεθάνω, το είπαμε αυτό... Οι άλλες όμως οι κακομοίρες, τι φταίνε;
Και τότε ακούστηκε βροντερή η ουράνια φωνή:
- ΠΟΥΤΑΝΕΣ!!! ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΝΑ ΣΑΣ ΜΑΖΕΨΩ ΟΛΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ!!!
Γιατί δεν κάνουν ποτέ γυναίκες αρχηγούς διαστημικών αποστολών:
- Χιούστον, έχουμε πρόβλημα!
> Τι πρόβλημα;
- Α, δεν ξέρεις;
> Όχι, τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;
- Τίποτα, άστο…
> Πως τίποτα; Είπατε ότι έχετε πρόβλημα!
- Άστο σου λέω, τίποτα…
> Προσπαθώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα!
- Θα έπρεπε το έχετε καταλάβει, αλλά άμα είναι κανείς αναίσθητος τι περιμένεις;…
> Θα μας πεις ποιό είναι το πρόβλημα;;;!!! Μην παίζεις με αυτά!!!
- Να σου πω… άμα έχεις νεύρα δεν φταίω εγώ! Κανονικά εγώ θα έπρεπε να είμαι νευριασμένη…
> Για τελευταία φορά… έχετε ή δεν έχετε πρόβλημα;;;!!!!
- Όχι!
> Οk λοιπόν… οk… δεν εχετε πρόβλημα… αν παρουσιαστεί κάτι να μας ενημερώσετε…
- Α, έτσι;;; Πετάμε ένα “αν παρουσιαστεί κάτι” και την κάνουμε; Δεν σας νοιάζει;;!!
> ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;;;;!!!! ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ ΠΟΙΟ;;;;!!!!!
- … (αρχίζει να κλαίει)….μην μου φωνάζετε σας παρακαλώ… τα δίνω όλα εδώ πάνω και περιμένω λίγη κατανόηση…. αυτό μόνο…. λίγη κατανόηση…
> …ok…ok… καταλαβαίνουμε…. είσαστε στρεσαρισμένη για κάποιο λόγο, ζητoύμε συγνώμη… πάμε πάλι ήρεμα… έχετε κάποιο πρόβλημα στην αποστολή;
- ….
> Παρακαλώ απάντηστε μας… αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα;
- Με κούρασε αυτή η συζήτηση… δεν βγάζει πουθενά και με έχει πιάσει και τρομερός πονοκέφαλος… γεια σου!!!
>…ναι;
-….
>…λαμβάνεις; ναι;
-….[τέλος επικοινωνίας]
> Τι πρόβλημα;
- Α, δεν ξέρεις;
> Όχι, τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;
- Τίποτα, άστο…
> Πως τίποτα; Είπατε ότι έχετε πρόβλημα!
- Άστο σου λέω, τίποτα…
> Προσπαθώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα!
- Θα έπρεπε το έχετε καταλάβει, αλλά άμα είναι κανείς αναίσθητος τι περιμένεις;…
> Θα μας πεις ποιό είναι το πρόβλημα;;;!!! Μην παίζεις με αυτά!!!
- Να σου πω… άμα έχεις νεύρα δεν φταίω εγώ! Κανονικά εγώ θα έπρεπε να είμαι νευριασμένη…
> Για τελευταία φορά… έχετε ή δεν έχετε πρόβλημα;;;!!!!
- Όχι!
> Οk λοιπόν… οk… δεν εχετε πρόβλημα… αν παρουσιαστεί κάτι να μας ενημερώσετε…
- Α, έτσι;;; Πετάμε ένα “αν παρουσιαστεί κάτι” και την κάνουμε; Δεν σας νοιάζει;;!!
> ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;;;;!!!! ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ ΠΟΙΟ;;;;!!!!!
- … (αρχίζει να κλαίει)….μην μου φωνάζετε σας παρακαλώ… τα δίνω όλα εδώ πάνω και περιμένω λίγη κατανόηση…. αυτό μόνο…. λίγη κατανόηση…
> …ok…ok… καταλαβαίνουμε…. είσαστε στρεσαρισμένη για κάποιο λόγο, ζητoύμε συγνώμη… πάμε πάλι ήρεμα… έχετε κάποιο πρόβλημα στην αποστολή;
- ….
> Παρακαλώ απάντηστε μας… αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα;
- Με κούρασε αυτή η συζήτηση… δεν βγάζει πουθενά και με έχει πιάσει και τρομερός πονοκέφαλος… γεια σου!!!
>…ναι;
-….
>…λαμβάνεις; ναι;
-….[τέλος επικοινωνίας]
Ένας οδηγός βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητό του, σε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα σε αυτοκινητόδρομο για Αθήνα.
Δεν κινείται τίποτα. Ξαφνικά, ένας άνδρας του χτυπάει το τζάμι. Ο οδηγός κατεβάζει το παράθυρο:
- Τι συμβαίνει;
- Τρομοκράτες απήγαγαν τον Πρωθυπουργό Παπανδρέου και ζητούν 10 εκατομμύρια ευρώ για λύτρα, αλλιώς θα τον λούσουν με βενζίνη και θα τον κάψουν ζωντανό. Πηγαίνουμε από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο και μαζεύουμε από τους οδηγούς ό,τι μπορεί να δώσει ο... καθένας. Ο οδηγός ρωτάει:
Τι δίνει περίπου ο κάθε οδηγός;
- Γύρω στο ένα λίτρο!!!!!!!!!!
- Τι συμβαίνει;
- Τρομοκράτες απήγαγαν τον Πρωθυπουργό Παπανδρέου και ζητούν 10 εκατομμύρια ευρώ για λύτρα, αλλιώς θα τον λούσουν με βενζίνη και θα τον κάψουν ζωντανό. Πηγαίνουμε από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο και μαζεύουμε από τους οδηγούς ό,τι μπορεί να δώσει ο... καθένας. Ο οδηγός ρωτάει:
Τι δίνει περίπου ο κάθε οδηγός;
- Γύρω στο ένα λίτρο!!!!!!!!!!
Ο τύπος μπαίνει στο γραφείο του ωτορινολαρυγγολόγου και αρχίζει να… γδύνεται.
«Κύριέ μου», του λέει ο ωριλά, «λάθος έχετε κάνει. Ο αφροδισιολόγος είναι ακριβώς δίπλα».
Απτόητος ο κύριος, συνεχίζει.
«Σας παρακαλώ», λέει ο γιατρός, «εγώ είμαι για τα αυτιά, τη μύτη, τέτοια πράγματα. Δίπλα ακριβώς είναι ο αφροδισιολόγος!».
Τίποτε ο άλλος. Όχι μόνο γδύνεται, αλλά… του δείχνει και το μόριο του το οποίο είναι και σε μαύρο χάλι. Γεμάτο αίματα, πύων, πρησμένο, μια αηδία σκέτη.
«Μα … σταμάτα», του λέει ο κύριος. «Ξέρω γιατί έχω έρθει».
«Γιατί;» ψελλίζει ο γιατρός.
«Άκου», του λέει ο κύριος. «Είμαι εργένης…». «Μαζί με άλλους επτά εργένηδες», συνεχίζει ο κύριος, τρώμε μια φορά τη βδομάδα μαζί και μετά παίζουμε ένα παιχνίδι…».
«Παιχνίδι; Τι παιχνίδι;».
«Να, σηκωνόμαστε γύρω από το τραπέζι, ακουμπάμε τα μόρια μας επάνω, κλείνουμε τα μάτια μας και με το δεξί του χέρι ο καθένας κρατάμε το παπούτσι
μας…».
Ο γιατρός έχει αρχίζει να τα … παίζει.
«Και λοιπόν;» ρωτάει.
«Ε, ο πρώτος που λέει “ψιτ’», συνεχίζει ο κύριος, «κοπανάει με το παπούτσι του το μόριο του διπλανού του».
Έξαλλος ο γιατρός, ρωτάει, λοιπόν:
«Ε, και τι μπορώ να κάνω εγώ;».
Και ο κύριος απαντά:
«Να, αυτό το γ,,,,,** το “ψιτ” δεν ακούω γιατρέ μου…».
Απτόητος ο κύριος, συνεχίζει.
«Σας παρακαλώ», λέει ο γιατρός, «εγώ είμαι για τα αυτιά, τη μύτη, τέτοια πράγματα. Δίπλα ακριβώς είναι ο αφροδισιολόγος!».
Τίποτε ο άλλος. Όχι μόνο γδύνεται, αλλά… του δείχνει και το μόριο του το οποίο είναι και σε μαύρο χάλι. Γεμάτο αίματα, πύων, πρησμένο, μια αηδία σκέτη.
«Μα … σταμάτα», του λέει ο κύριος. «Ξέρω γιατί έχω έρθει».
«Γιατί;» ψελλίζει ο γιατρός.
«Άκου», του λέει ο κύριος. «Είμαι εργένης…». «Μαζί με άλλους επτά εργένηδες», συνεχίζει ο κύριος, τρώμε μια φορά τη βδομάδα μαζί και μετά παίζουμε ένα παιχνίδι…».
«Παιχνίδι; Τι παιχνίδι;».
«Να, σηκωνόμαστε γύρω από το τραπέζι, ακουμπάμε τα μόρια μας επάνω, κλείνουμε τα μάτια μας και με το δεξί του χέρι ο καθένας κρατάμε το παπούτσι
μας…».
Ο γιατρός έχει αρχίζει να τα … παίζει.
«Και λοιπόν;» ρωτάει.
«Ε, ο πρώτος που λέει “ψιτ’», συνεχίζει ο κύριος, «κοπανάει με το παπούτσι του το μόριο του διπλανού του».
Έξαλλος ο γιατρός, ρωτάει, λοιπόν:
«Ε, και τι μπορώ να κάνω εγώ;».
Και ο κύριος απαντά:
«Να, αυτό το γ,,,,,** το “ψιτ” δεν ακούω γιατρέ μου…».
Ο πατέρας, της γενιάς του Πολυτεχνείου, κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού του μαζί με τον 10χρονο γιο του
και το νεώτερο βλαστάρι της οικογένειας, ένα μωρό 1 έτους.
Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξηγήσει στον «μεγάλο» τι σημαίνουν όλα όσα ακούγονται για τις κοινωνικές τάξεις, την αντιπαλότητά τους και τον ρόλο της εξουσίας στη ζωή μας.
- Κοίτα παιδί μου , του λέει, η κοινωνία είναι όπως η οικογένεια. Στην δική μας οικογένεια για παράδειγμα, εγώ είμαι το κεφάλαιο. Αυτός δηλαδή που κερδίζει και φέρνει τα χρήματα. Η μητέρα σου είναι η κυβέρνηση, αυτή αποφασίζει που και πώς θα τα ξοδέψουμε. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη. Εσύ παιδί μου είσαι ο λαός.
- Το μωρό πατέρα τι είναι, ρωτάει ο γιος, ο λαουτζίκος;
- Όχι παιδί μου, το μωρό είναι το μέλλον του λαού , απαντάει ο πατέρας.
Η ώρα έχει περάσει και πάνε όλοι για ύπνο.
Κάποια στιγμή, αργά τα μεσάνυχτα, το μωρό τα έχει «κάνει» και κλαίει με λυγμούς.
Κανένας δεν σηκώνεται να το ησυχάσει.
Ο γιος, σηκώνεται, χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονέων του. Τίποτα!
Μισ” ανοίγει την πόρτα και βλέπει την μητέρα του να κοιμάται ατάραχη φορώντας ωτοασπίδες.
Ο πατέρας πουθενά.
Πηγαίνει προς την κουζίνα και από την μισάνοιχτη πόρτα βλέπει τον πατέρα του να «πηδάει» την υπηρέτρια. Φεύγει αθόρυβα και από εκεί πλήρως απογοητευμένος και επιστρέφει στο δωμάτιό του.
Το πρωί, αναφέρει στον πατέρα του το βραδινό περιστατικό με το κλάμα του μωρού.
- Να σου εξηγήσω γιε μου, λέει ο πατέρας.
- Άσε, άσε πατέρα κατάλαβα, του απαντάει ο γιος.
Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξηγήσει στον «μεγάλο» τι σημαίνουν όλα όσα ακούγονται για τις κοινωνικές τάξεις, την αντιπαλότητά τους και τον ρόλο της εξουσίας στη ζωή μας.
- Κοίτα παιδί μου , του λέει, η κοινωνία είναι όπως η οικογένεια. Στην δική μας οικογένεια για παράδειγμα, εγώ είμαι το κεφάλαιο. Αυτός δηλαδή που κερδίζει και φέρνει τα χρήματα. Η μητέρα σου είναι η κυβέρνηση, αυτή αποφασίζει που και πώς θα τα ξοδέψουμε. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη. Εσύ παιδί μου είσαι ο λαός.
- Το μωρό πατέρα τι είναι, ρωτάει ο γιος, ο λαουτζίκος;
- Όχι παιδί μου, το μωρό είναι το μέλλον του λαού , απαντάει ο πατέρας.
Η ώρα έχει περάσει και πάνε όλοι για ύπνο.
Κάποια στιγμή, αργά τα μεσάνυχτα, το μωρό τα έχει «κάνει» και κλαίει με λυγμούς.
Κανένας δεν σηκώνεται να το ησυχάσει.
Ο γιος, σηκώνεται, χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονέων του. Τίποτα!
Μισ” ανοίγει την πόρτα και βλέπει την μητέρα του να κοιμάται ατάραχη φορώντας ωτοασπίδες.
Ο πατέρας πουθενά.
Πηγαίνει προς την κουζίνα και από την μισάνοιχτη πόρτα βλέπει τον πατέρα του να «πηδάει» την υπηρέτρια. Φεύγει αθόρυβα και από εκεί πλήρως απογοητευμένος και επιστρέφει στο δωμάτιό του.
Το πρωί, αναφέρει στον πατέρα του το βραδινό περιστατικό με το κλάμα του μωρού.
- Να σου εξηγήσω γιε μου, λέει ο πατέρας.
- Άσε, άσε πατέρα κατάλαβα, του απαντάει ο γιος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)