(υποθετικά είπαμε, τα ονόματα και οι ήρωες του ανεκδότου είναι φανταστικά). Τον Χρήστο και την Φανή. Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτι (μπορεί και σε ένα γάμο (άλλων φυσικά όχι στο δικό τους )… ) και ο Χρήστος ζητά από την Φανή να πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες αργότερα βγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να βλέπονται τακτικά και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι.
Και ένα βράδυ, ενώ ο Χρήστος πηγαίνει την Φανή σπίτι της, μια σκέψη περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:
- Καλά, έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;
Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο!
Τόσο πυκνή σιγή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι!
Η Φανή σκέφτεται:
«Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό;
Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας;
Μήπως νομίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;»
Ο Χρήστος σκέφτεται:
«Πω-πω! Έξι μήνες!»
Και η Φανή σκέφτεται:
«Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς… Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί; Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν τον άνθρωπο;»
Ο Χρήστος σκέφτεται:
«…Χμμμ. Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν…. χμμμμ… Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε… Τότε που μόλις είχα πάρει το αυτοκίνητο από σέρβις… Χμμμ που σημαίνει… Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!»
Η Φανή σκέφτεται:
«Ωχ! Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε;
Μήπως τα βλέπω όλα λάθος;
Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας;
Μήπως κατάλαβε πριν από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις;
Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω.»
Εντωμεταξύ, ο Χρήστος σκέφτεται:
«Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά… Δήθεν το κρύο και ********! Τι κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι να βάλω μια ταχύτητα!»
Η Φανή σκέφτεται:
«Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη… Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δεν φταίω που νιώθω έτσι… Απλά δεν είμαι σίγουρη…»
Ο Χρήστος συνεχίζει:
«Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα ******α, το ξέρω!»
Και η Φανή:
«Ίσως είμαι τελειομανής… Να περιμένω τον ιππότη με το άσπρο άλογο, την στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με φροντίζει και νοιάζεται για “μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που είμαι μαζί του. Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα..»
Ο Χρήστος:
«Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν!»
- Αγάπη μου, λέει η Φανή
- Τι είναι; Απαντά ο Χρήστος
- Σε παρακαλώ… Μην βασανίζεις το εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα δάκρυα.
«Ίσως δεν θα έπρεπε… Νιώθω τόσο…» (και την παίρνουν τα κλάματα…)
- Μα τι έπαθες;
- Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο!
- Δεν υπάρχει άλογο;
- Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;
- Όχι βέβαια! Απαντά ο Χρήστος, ανακουφισμένος που ξέρει επιτέλους μια σωστή απάντηση!
- Να μωρέ! Απλά… ξέρεις… χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο…
(Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Χρήστος προσπαθεί να βρει κάτι «ασφαλές» να πει) Και τελικά λέει:
«…ΟΚ!»
Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει: «Αγάπη μου… Πραγματικά νιώθεις έτσι?»
- Πώς έτσι;
- Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.
- Μα ναι, φυσικά!
Η Φανή γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Χρήστου για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:
- Σε ευχαριστώ αγάπη μου!
- Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Χρήστος με ιδιαίτερη σιγουριά.
Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι, αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει μέχρι το πρωί.
Ο Χρήστος γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνούλα όμως μέσα του του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την προσπάθεια.
Την άλλη μέρα, η Φανή βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το βαριούνται.
Από την άλλη μεριά, ο Χρήστος, καθώς θα παίζει μπιλιάρδο με ένα φιλαράκι του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα σταματήσει και θα του πει:
- Να σε ρωτήσω κάτι ρε Χρήστο (είπαμε έχουν ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ !!!); Μήπως η Φανή είχε ποτέ άλογο;
Και ένα βράδυ, ενώ ο Χρήστος πηγαίνει την Φανή σπίτι της, μια σκέψη περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:
- Καλά, έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;
Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο!
Τόσο πυκνή σιγή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι!
Η Φανή σκέφτεται:
«Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό;
Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας;
Μήπως νομίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;»
Ο Χρήστος σκέφτεται:
«Πω-πω! Έξι μήνες!»
Και η Φανή σκέφτεται:
«Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς… Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί; Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν τον άνθρωπο;»
Ο Χρήστος σκέφτεται:
«…Χμμμ. Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν…. χμμμμ… Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε… Τότε που μόλις είχα πάρει το αυτοκίνητο από σέρβις… Χμμμ που σημαίνει… Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!»
Η Φανή σκέφτεται:
«Ωχ! Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε;
Μήπως τα βλέπω όλα λάθος;
Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας;
Μήπως κατάλαβε πριν από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις;
Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω.»
Εντωμεταξύ, ο Χρήστος σκέφτεται:
«Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά… Δήθεν το κρύο και ********! Τι κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι να βάλω μια ταχύτητα!»
Η Φανή σκέφτεται:
«Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη… Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δεν φταίω που νιώθω έτσι… Απλά δεν είμαι σίγουρη…»
Ο Χρήστος συνεχίζει:
«Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα ******α, το ξέρω!»
Και η Φανή:
«Ίσως είμαι τελειομανής… Να περιμένω τον ιππότη με το άσπρο άλογο, την στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με φροντίζει και νοιάζεται για “μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που είμαι μαζί του. Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα..»
Ο Χρήστος:
«Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν!»
- Αγάπη μου, λέει η Φανή
- Τι είναι; Απαντά ο Χρήστος
- Σε παρακαλώ… Μην βασανίζεις το εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα δάκρυα.
«Ίσως δεν θα έπρεπε… Νιώθω τόσο…» (και την παίρνουν τα κλάματα…)
- Μα τι έπαθες;
- Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο!
- Δεν υπάρχει άλογο;
- Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;
- Όχι βέβαια! Απαντά ο Χρήστος, ανακουφισμένος που ξέρει επιτέλους μια σωστή απάντηση!
- Να μωρέ! Απλά… ξέρεις… χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο…
(Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Χρήστος προσπαθεί να βρει κάτι «ασφαλές» να πει) Και τελικά λέει:
«…ΟΚ!»
Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει: «Αγάπη μου… Πραγματικά νιώθεις έτσι?»
- Πώς έτσι;
- Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.
- Μα ναι, φυσικά!
Η Φανή γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Χρήστου για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:
- Σε ευχαριστώ αγάπη μου!
- Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Χρήστος με ιδιαίτερη σιγουριά.
Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι, αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει μέχρι το πρωί.
Ο Χρήστος γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνούλα όμως μέσα του του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την προσπάθεια.
Την άλλη μέρα, η Φανή βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το βαριούνται.
Από την άλλη μεριά, ο Χρήστος, καθώς θα παίζει μπιλιάρδο με ένα φιλαράκι του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα σταματήσει και θα του πει:
- Να σε ρωτήσω κάτι ρε Χρήστο (είπαμε έχουν ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ !!!); Μήπως η Φανή είχε ποτέ άλογο;
